Rozwód czy separacja – aktualności

Autor: dozorca

  • Return to maiden name after divorce

    According to the Supreme Court judgment of 23 September 1974 (III CRN 188/74), Article 59 of the Family and Guardianship Code grants a divorced wife the right to return to the name she had before marriage. However, she may only submit a declaration in this regard to the head of the registry office and within three months of the divorce judgment becoming final. No other body is authorized to accept the declaration. The court may also not include such a decision in the divorce judgment itself.

  • Powrót do nazwiska panieńskiego po rozwodzie

    Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1974 r. (III CRN 188/74) art. 59 k.r.o. przyznaje rozwiedzionej żonie uprawnienie powrotu do nazwiska, które nosiła przed zawarciem małżeństwa. Oświadczenie w tym przedmiocie może jednak ona złożyć wyłącznie przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego i w terminie trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego. Żaden inny organ nie jest uprawniony do przyjęcia oświadczenia. Sąd nie może również zamieścić takiego orzeczenia w samym wyroku rozwodowym.

  • Consultative teams of court specialists (OZSS)

    Pursuant to the Act of 5 August 2015 on Consultative Teams of Judicial Specialists, consultative teams of court specialists, hereinafter referred to as 'teams’, operate in regional courts, whose task is to prepare, at the request of the court or the public prosecutor, opinions in family and guardianship cases and in juvenile cases, on the basis of psychological, pedagogical or medical examinations carried out. On behalf of the court, the teams also conduct mediations, conduct community interviews in juvenile cases and conduct specialist counseling for minors, minors and their families. The teams can cooperate with institutions enforcing court decisions.

    The team consists of specialists in psychology, pedagogy, paediatrics, family medicine, internal medicine, psychiatry and child and adolescent psychiatry. The specialist is independent. The president of the regional court may not give instructions to specialists to perform activities in which they are independent.

    The team prepares opinions for courts and prosecutors in the area of jurisdiction of the regional court in which it operates, and in particularly justified cases it may prepare opinions for courts and prosecutors outside its area of jurisdiction. In particularly justified cases, the area of competence of the panel may be a part of the area of jurisdiction of the regional court.

    In cases concerning the removal of a person subject to parental authority or custody pending under the Convention on the Civil Aspects of International Child Abduction, done in The Hague on 25 October 1980 (Journal of Laws of 1995, item 528 and of 1999, item 1085), opinions are drawn up immediately.

  • Opiniodawcze zespoły sądowych specjalistów (OZSS)

    Zgodnie z ustawą z dnia 5 sierpnia 2015 r. o opiniodawczych zespołach sądowych specjalistów w sądach okręgowych działają opiniodawcze zespoły sądowych specjalistów, zwane dalej „zespołami”, których zadaniem jest sporządzanie, na zlecenie sądu lub prokuratora, opinii w sprawach rodzinnych i opiekuńczych oraz w sprawach nieletnich, na podstawie przeprowadzonych badań psychologicznych, pedagogicznych lub lekarskich. Zespoły na zlecenie sądu prowadzą także mediacje, przeprowadzają wywiady środowiskowe w sprawach nieletnich oraz prowadzą poradnictwo specjalistyczne dla małoletnich, nieletnich i ich rodzin. Zespoły mogą współdziałać z placówkami wykonującymi orzeczenia sądu.

    W skład zespołu wchodzą specjaliści w zakresie psychologii, pedagogiki, pediatrii, medycyny rodzinnej, chorób wewnętrznych, psychiatrii oraz psychiatrii dzieci i młodzieży. Specjalista jest niezależny. Prezes sądu okręgowego nie może wydawać specjalistom poleceń dotyczących wykonywania czynności, w których są niezależni.

    Zespół sporządza opinie dla sądów i prokuratorów w obszarze właściwości sądu okręgowego, w którym działa, a w szczególnie uzasadnionych przypadkach może sporządzić opinię dla sądów i prokuratorów spoza jego obszaru właściwości. W szczególnie uzasadnionych przypadkach obszarem właściwości zespołu może być część obszaru właściwości sądu okręgowego.

     W sprawach o odebranie osoby podlegającej władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką toczących się w trybie Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, sporządzonej w Hadze dnia 25 października 1980 r. (Dz. U. z 1995 r. poz. 528 oraz z 1999 r. poz. 1085), opinie sporządza się niezwłocznie.

  • Testimony in a divorce case and slander

    Władysław Ż. filed a lawsuit against Cezary T. for determining the infringement of personal rights and defamation of him with unfounded accusations of committing crimes, determining the unfoundedness of the statement about the alleged notification of the appropriate authorities about the crimes committed, awarding the defendant 10,000 PLN in compensation for the infringement of personal rights and defamation of him with a slanderous accusation, and obliging the defendant to publicly apologize in the content designated by the Court in a popular press with a reach of the capital city of Warsaw and the city of B., and in the event of the defendant refusing to publish the apology, the Court will perform this action at the defendant’s expense.

    The defendant was married to the plaintiff’s daughter Sylwia T. in the period from April 2001 to February 2005. During the divorce proceedings, the plaintiff represented the daughter as her legal representative. The divorce action was filed by Cezary T. By the judgment of the District Court in W. of 17 February 2005, the divorce of the spouses Sylwia and Cezary T. was ruled due to the fault of both parties. On 17 February 2005, during the last divorce hearing – during the hearing, Cezary T. testified: „There was a burglary, I reported it to the appropriate authorities, my documents were missing. The burglary was committed by the defendant together with her parents. It was 2 weeks after 16 June 2002. The table and chairs were missing”. After the divorce verdict was announced, Sylwia T. filed a motion to correct and supplement the minutes of the hearing of 17 February 2005.

    The presiding judge ordered the minutes to be corrected and supplemented, among other things, by entering the words „There was a burglary in the apartment where I live, I reported it to the appropriate authorities, my documents, my table and chairs were stolen. It happened 2 weeks after 16 June 2002 at 3 a.m., there are witnesses and the description of the defendant’s father matches” instead of „There was a burglary, I reported it to the appropriate authorities, my documents were stolen”.

    In considering the described case concerning infringement of personal rights, the court found that there is no doubt that the defendant’s testimony, which was reflected in the minutes of the hearing of 17 February 2005 in the above-mentioned case, subsequently corrected by the order of the Presiding Judge of 28 February 2005, contained a negative assessment of the plaintiff’s conduct, because it suggested that he had broken into the defendant’s apartment, but in the opinion of the Court of Appeal, the term „burglary” used here cannot be identified with the definition of the offence contained in Article 279 of the Penal Code, or rather, as the District Court assumed, with the plaintiff’s emotional description of the situation he found in the apartment after his wife moved out: the prevailing mess and the circumstance of taking some of the things found there from the apartment, and it is not important here whether this circumstance was confirmed in the testimony of Sylwia T. in the divorce case, as the District Court erroneously assumed, which, however, had no impact on the resolution of the case. Such an allegation falls within the limits of acceptable conduct of the party giving testimony, provided that they are convinced of the truthfulness of their testimony and cannot be accused of absurdity or deliberate humiliation or harassment. Such an allegation fell within the framework of the legal order and, in the opinion of the defendant, served their interest as a party in divorce proceedings, which means that such conduct is not an unlawful act and does not justify the protection of personal rights. Even if the defendant notified law enforcement agencies of the crime and indicated the suspect, such action is also within the limits of the law. It could only exceed them if such notification and indication of a specific person suspected of committing the crime were made with an obviously bad intention and full awareness of the falsehood of such an allegation. In the contested statements, the defendant admittedly stated that he reported the burglary to the relevant authorities, but it is not possible to deduce from this which authorities he was referring to, and it is probable that since the disappearance concerned the documents of an ABW officer, the defendant reported this circumstance – as the District Court correctly assumed – to his superiors, and not to the Prosecutor’s Office or the Police, as the plaintiff claims.

    In assessing whether a violation of personal rights occurred in a specific situation, the Court of Appeal shares the position of the Court of First Instance that this assessment should be made using objective criteria that take into account the feelings of the public, as well as generally accepted and customary standards of conduct. Contrary to the allegations in the appeal, it should be recognized that the plaintiff in the case did not prove that as a result of the defendant’s testimony, the sphere of his personal rights was violated, because, as the Court of First Instance correctly assumed, the assessment of whether there was a violation of dignity and honour cannot be made according to the measure of the individual sensitivity of the person concerned.

    In assessing the defendant’s actions, one cannot ignore the fact that the testimony was given in a divorce case, which, pursuant to Article 427 The Code of Civil Procedure is held behind closed doors and, as it results from the minutes of the hearing, in addition to the parties to the proceedings, only their attorneys were present in the courtroom. The defendant’s statements questioned by the plaintiff were therefore not publicly disclosed and, sharing the assessment of the District Court, the Court of Appeal found that they could not have violated the plaintiff’s personal rights in the manner presented in the lawsuit.

    Ultimately, the Court found that if the statements were given in a divorce case, which, pursuant to Article 427 of the Code of Civil Procedure, is held behind closed doors and, as it results from the minutes of the hearing, in addition to the parties to the proceedings, only their attorneys were present in the courtroom, then the defendant’s statements questioned by the plaintiff could not be considered publicly disclosed and thus – as slander and thus violate the plaintiff’s personal rights.

    Judgment of the Court of Appeal in Warsaw of 3 April 2008, VI ACa 1369/07.

  • Zeznania w sprawie o rozwód a pomówienie

    Władysław Ż. wniósł przeciwko Cezaremu T. pozew o stwierdzenie naruszenia dóbr osobistych i zniesławienie go bezpodstawnym oskarżeniami o popełnienie przestępstw, stwierdzenie bezpodstawności oświadczenia o rzekomym powiadomieniu odpowiednich organów o popełnionych przestępstwach, zasądzenie od pozwanego na jego rzecz 10.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych i zniesławienie go oszczerczym oskarżeniem oraz zobowiązanie pozwanego do publicznych przeprosin w treści oznaczonej przez Sąd w poczytnej prasie o zasięgu m. st. Warszawy i m. B., a w przypadku uchylenia się przez pozwanego od opublikowania przeprosin dokonanie tej czynności przez Sąd na koszt pozwanego.

    Pozwany był mężem córki powoda Sylwii T. w okresie od kwietnia 2001 do lutego 2005 r. W toku procesu rozwodowego powód reprezentował córkę jako jej pełnomocnik procesowy. Powództwo o rozwód wniósł Cezary T. Wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 17 lutego 2005 r. orzeczony został rozwód małżonków Sylwii i Cezarego T. z winy obu stron.

    W dniu 17 lutego 2005 r. podczas ostatniej rozprawy rozwodowej – w trakcie przesłuchania Cezary T. zeznał: „Było włamanie, zgłosiłem to odpowiednim organom, zginęły mi dokumenty. Włamania dokonała pozwana razem z rodzicami. Było to 2 tygodnie po 16 czerwca 2002 r. Zginął stół i krzesła”. Już po ogłoszeniu wyroku rozwodowego Sylwia T. wniosła o sprostowanie i uzupełnienie protokołu rozprawy z dnia 17 lutego 2005 r.

    Przewodnicząca składu orzekającego zarządziła sprostowanie i uzupełnienie protokołu między innymi przez wpisanie zamiast „Było włamanie, zgłosiłem to odpowiednim organom, zginęły mi dokumenty” słów „Było włamanie do mieszkania, w którym mieszkam, zgłosiłem to odpowiednim organom, skradziono mi dokumenty, mój stół i krzesła. Było to 2 tygodnie po 16 czerwca 2002 r. o 3 nad ranem, są świadkowie i zgadza się rysopis ojca pozwanej”.

    Rozpatrując opisywaną sprawą o naruszenie dóbr osobistych sąd stwierdził, że niewątpliwie zeznania pozwanego, które znalazły odzwierciedlenie w protokole rozprawy z dnia 17 lutego 2005 r. w wyżej wymienionej sprawie, następnie sprostowanym zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 28 lutego 2005 r. zawierały negatywną ocenę zachowania się powoda, bo sugerowały, że włamał się do mieszkania pozwanego, ale w ocenie Sądu Apelacyjnego użytego tu określenia „włamania” nie można utożsamiać z definicją przestępstwa zawartą w art. 279 k.k., a raczej, jak to przyjął Sąd Okręgowy, z emocjonalnym opisem przez powoda sytuacji, jaką zastał w mieszkaniu po wyprowadzeniu się z niego żony: panującym bałaganie oraz okolicznością zabrania z mieszkania części rzeczy tam się znajdujących i nie jest tu istotne, czy tę okoliczność potwierdziła w zeznaniach w sprawie o rozwód Sylwia T., jak to zresztą błędnie przyjął Sąd Okręgowy, co jednak nie miało wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Zarzut taki mieści się w granicach dopuszczalnego zachowania strony składającej zeznania, o ile jest ona przekonana o prawdziwości swoich zeznań i nie można jej zarzucić niedorzeczności czy celowego poniżania lub szykany. Zarzut taki mieścił się w ramach porządku prawnego i w przekonaniu pozwanego służył jego interesowi jako strony w postępowaniu o rozwód, co powoduje, że takie zachowanie nie jest działaniem bezprawnym i nie uzasadnia ochrony dóbr osobistych. Nawet gdyby pozwany zawiadomił organy ścigania o przestępstwie, jak i wskazał osobę podejrzaną, to takie działanie również mieści się w granicach prawa. Mogłoby je przekraczać wyłącznie wówczas, gdyby takie zawiadomienie i wskazanie konkretnej osoby podejrzanej o dokonanie przestępstwa było dokonane z oczywiście złym zamiarem i pełną świadomością nieprawdy takiego twierdzenia.

    W kwestionowanych zeznaniach pozwany co prawda zawarł stwierdzenie, że włamanie zgłosił odpowiednim organom, ale nie można z tego wywieść o jakie organy chodzi i prawdopodobne jest, że skoro zaginięcie dotyczyło dokumentów funkcjonariusza ABW, to tę okoliczność pozwany zgłosił – jak to słusznie przyjął Sąd Okręgowy – swoim przełożonym, a nie Prokuraturze czy Policji, jak to wywodzi powód.

    Dokonując oceny, czy w konkretnej sytuacji naruszenie dobra osobistego nastąpiło. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, iż oceny tej należy dokonywać przy przyjęciu kryteriów poddanych obiektywizacji, uwzględniających odczucia ogółu, a także powszechnie przyjmowane i wynikające z obyczajów normy postępowania. Wbrew zarzutom apelacji należy uznać, że powód w sprawie nie wykazał, iż na skutek złożenia zeznań przez pozwanego została naruszona sfera jego dóbr osobistych, gdyż jak zasadnie to przyjął Sąd I instancji, ocena czy nastąpiło naruszenie godności i czci nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości osoby zainteresowanej.

    Przy ocenie działania pozwanego nie można pominąć okoliczności, że zeznania zostały złożone w sprawie o rozwód, która w oparciu o art. 427 k.p.c. odbywa się przy drzwiach zamkniętych i jak wynika z protokołu rozprawy na sali rozpraw oprócz stron tego procesu obecni byli jedynie ich pełnomocnicy. Kwestionowane przez powoda zeznania pozwanego nie zostały zatem ujawnione publicznie i podzielając ocenę Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny uznał, że nie mogły naruszyć dóbr osobistych powoda, w sposób, jaki przedstawia on w pozwie.

    Ostatecznie Sąd stwierdził, że jeżeli zeznania zostały złożone w sprawie o rozwód, która w oparciu o art. 427 kpc odbywa się przy drzwiach zamkniętych i jak wynika z protokołu rozprawy na sali rozpraw oprócz stron tego procesu obecni byli jedynie ich pełnomocnicy, to kwestionowane przez powoda zeznania pozwanego nie moły być uznane za ujawnione publicznie i tym samym – za pomówienie i naruszyć przez to dobra osobiste powoda.

    Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2008 r. VI ACa 1369/07.

  • Further course of the „Blue Cards” procedure

    As already described in the November news – the „Blue Cards” procedure is initiated by filling out the „Blue Card – A” form by a person who, during official or professional activities, suspects that violence may be occurring in the family, or when they receive a report from a family member or witness to such an event. Further steps within the discussed procedure are taken by the interdisciplinary team and the diagnostic and assistance group, to whom the „Blue Card – A” form is provided.

    The disciplinary team is appointed in a given commune by the mayor, mayor or city president. It consists of representatives of: social welfare organizational units, the communal commission for solving alcohol problems, the Police, education, health care and non-governmental organizations, in addition – probation officers, and sometimes also representatives of the Military Police or prosecutors. Meetings of the interdisciplinary team are held depending on the needs, at least once every two months. In the event of initiating the “Blue Cards” procedure, the person initiating it shall submit the “Blue Card – A” form to the interdisciplinary team within 5 days of completing it. Then, the disciplinary team shall appoint a diagnostic and assistance group within 3 days and submit the aforementioned form to it. These dates are for guidance only.

    The diagnostic and assistance group shall include a social worker from the social welfare organisational unit and a police officer. In addition, it may also include:

    • a social worker from a specialist support centre for people experiencing domestic violence,
    • a family assistant,
    • a class teacher who is the class teacher or a teacher familiar with the minor’s home situation,
    • a person performing a medical profession, including a doctor, nurse, midwife or paramedic,
    • a representative of the municipal commission for solving alcohol problems,
    • an educator, psychologist or therapist,
    • a professional or social probation officer. Members of the diagnostic and assistance group are required to continuously improve their competences in the field of prevention of domestic violence and ways of providing assistance to its victims.

    The task of the diagnostic and assistance group is to make a diagnosis of the situation in connection with the suspicion of domestic violence and to take actions aimed at ensuring the safety of the person experiencing domestic violence and stopping domestic violence, alternatively – to decide on the lack of justification for taking action. The group’s actions are based on the information contained in the „Blue Card – A” form.

    If the procedure was initiated in the absence of the person using domestic violence, the diagnostic and assistance group notifies this person of the initiation of the procedure.

    At the meeting, the diagnostic and assistance group, in the presence of the person experiencing domestic violence (or without their participation – if the victim of violence is a minor), analyzes the situation regarding the suspicion of violence and develops an individual assistance plan or makes a decision on the lack of justification for further actions. However, the failure of an adult person experiencing violence to appear does not suspend the work of the group.

    Based on the data contained in the „Blue Card – C” form, the diagnostic and assistance group takes steps to ensure the safety of the person experiencing violence and to improve their life situation and home environment. On the other hand, based on the information contained in the „Blue Card – D” form,

    the diagnostic and assistance group, after calling the person using domestic violence and in their presence, analyses the situation in connection with the suspicion of domestic violence and makes arrangements for further actions, obliging the person using domestic violence to implement them in order to change their behavior.

    It is important that meetings with people experiencing domestic violence and people using domestic violence cannot be organized in a way that allows them to contact each other.

    If, during the activities carried out as part of the procedure, there is a suspicion that the person using domestic violence has committed domestic violence again, the authorized persons complete another „Blue Card – A” form to the extent necessary to document the new incident and send it to the interdisciplinary team.

    Each meeting of the diagnostic and assistance group is documented in the form of a protocol, and all activities carried out within the procedure are documented in writing. It is worth emphasizing that the „Blue Cards” procedure is conducted independently of any proceedings before the family and guardianship court and criminal proceedings, however, the findings of the interdisciplinary team may be useful to the bodies conducting these proceedings in the context of making factual findings. In particular, in the event of a suspicion of committing a crime, the originals of documents prepared during the procedure are transferred to the authorities competent to conduct preparatory proceedings.

  • Dalszy przebieg procedury „Niebieskie karty”

    Jak zostało to już opisane w listopadowej aktualności – wszczęcie procedury „Niebieskie karty” następuje poprzez wypełnienie formularza „Niebieska Karta – A” przez osobę, która w trakcie działań służbowych lub zawodowych poweźmie podejrzenie, że w rodzinie może dochodzić do przemocy, lub gdy otrzyma ona zgłoszenie od członka rodziny albo świadka takiego zdarzenia. Dalsze kroki w ramach omawianej procedury podejmowane są przez zespół interdyscyplinarny oraz grupę diagnostyczno-pomocową, którym przekazany zostaje formularz „Niebieska Karta – A”.

    Zespół dyscyplinarny jest powoływany w danej gminie przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. W jego skład wchodzą przedstawiciele: jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, Policji, oświaty, ochrony zdrowia i organizacji pozarządowych, ponadto – kuratorzy sądowi, a niekiedy również przedstawiciele Żandarmerii Wojskowej czy prokuratorzy. Posiedzenia zespołu interdyscyplinarnego odbywają się w zależności od potrzeb, przynajmniej raz na dwa miesiące. W razie wszczęcia procedury „Niebieskie karty”, osoba ją inicjująca przekazuje zespołowi interdyscyplinarnemu formularz „Niebieska Karta – A” w ciągu 5 dni od jego wypełnienia. Następnie zespół dyscyplinarny w ciągu 3 dni powołuje grupę diagnostyczno-pomocową i przekazuje jej wspomniany formularz. Terminy te mają charakter instrukcyjny.

    W skład grupy diagnostyczno-pomocowej obligatoryjnie wchodzi pracownik socjalny jednostki organizacyjnej pomocy społecznej oraz funkcjonariusz Policji. Ponadto, mogą się w niej znaleźć również:

    • pracownik socjalny specjalistycznego ośrodka wsparcia dla osób doznających przemocy domowej,
    • asystent rodziny,
    • nauczyciel wychowawca będący wychowawcą klasy lub nauczyciel znający sytuację domową małoletniego,
    • osoba wykonująca zawód medyczny, w tym lekarz, pielęgniarka, położna lub ratownik medyczny,
    • przedstawiciel gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych,
    • pedagog, psycholog lub terapeuta,
    • zawodowy lub społeczny kurator sądowy.

    Członkowie grupy diagnostyczno-pomocowej mają obowiązek stale podnosić swoje kompetencje w zakresie prewencji stosowania przemocy domowej i sposobów zapewniania pomocy jej ofiarom.

    Zadaniem grupy diagnostyczno-pomocowej jest dokonanie diagnozy sytuacji w związku z podejrzeniem stosowania przemocy domowej oraz podjęcie działań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej i zatrzymanie przemocy domowej, alternatywnie – rozstrzygnięcie o braku zasadności podejmowania działań. Działania grupy opierają się na informacjach zawartych w formularzu „Niebieska Karta – A”.

    Jeżeli wszczęcie procedury nastąpiło pod nieobecność osoby stosującej przemoc domową, o wszczęciu procedury grupa diagnostyczno-pomocowa zawiadamia tę osobę.

    Na spotkaniu grupa diagnostyczno-pomocowa, w obecności osoby doznającej przemocy domowej (albo bez jej udziału – gdy ofiarą przemocy jest małoletni), analizuje sytuację dotyczącą podejrzenia stosowania przemocy i opracowuje indywidualny plan pomocy lub podejmuje decyzję o braku zasadności dalszych działań. Niestawiennictwo pełnoletniej osoby doznającej przemocy nie wstrzymuje jednak prac grupy.

    Na podstawie danych zawartych w formularzu „Niebieska Karta – C”, grupa diagnostyczno-pomocowa podejmuje kroki mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy oraz poprawę jej sytuacji życiowej oraz warunków w środowisku domowym. Natomiast w oparciu o informacje zawarte w formularzu „Niebieska Karta – D”,

    grupa diagnostyczno-pomocowa, po wezwaniu osoby stosującej przemoc domową i w jej obecności, dokonuje analizy sytuacji w związku z podejrzeniem stosowania przemocy domowej oraz podejmuje ustalenia dotyczące dotyczących dalszych działań, zobowiązując osobę stosującą przemoc domową do ich realizacji w celu zmiany jej postępowania.

    Istotne jest to, że spotkania z osobami doznającymi przemocy domowej oraz osobami stosującymi przemoc domową nie mogą być organizowane w sposób umożliwiający im wzajemny kontakt.

    Jeżeli w trakcie działań realizowanych w ramach procedury zachodzi podejrzenie, że osoba stosująca przemoc domową dopuściła się ponownie stosowania przemocy domowej, uprawnione osoby wypełniają kolejny formularz „Niebieska Karta – A” w zakresie niezbędnym do udokumentowania nowego zdarzenia i przesyłają go do zespołu interdyscyplinarnego.

    Każde posiedzenie grupy diagnostyczno-pomocowej dokumentowane jest w formie protokołu, a wszystkie działania realizowane w ramach procedury dokumentowane są w formie pisemnej.

    Na podkreślenie zasługuje fakt, iż procedura „Niebieskie karty” toczy się niezależnie od ewentualnych postępowań przed sądem rodzinnym i opiekuńczym oraz od postępowań karnych, jednakże ustalenia zespołu interdyscyplinarnego mogą być przydatne organom prowadzącym te postępowania w kontekście dokonywania ustaleń faktycznych. W szczególności – w przypadku podejrzenia popełnienia przestępstwa oryginały dokumentów sporządzonych w toku procedury przekazywane są organom właściwym do prowadzenia postępowania przygotowawczego.

  • Initiation of the „Blue Cards” procedure

    The „Blue Cards” procedure was introduced in Poland in 1998 to support people experiencing domestic violence and includes a number of activities undertaken in connection with a reasonable suspicion of domestic violence. The detailed course of the procedure is regulated by the Regulation of the Council of Ministers of 6 September 2023 on the „Blue Cards” procedure and „Blue Card” form templates (Journal of Laws item 1870).

    The moment of initiation of the procedure is the moment of filling in the „Blue Card – A” form. The form lists both people experiencing domestic violence and those using violence. It also describes the forms of domestic violence, the history of previous „Blue Cards” procedures applied to the same people, and information about witnesses to violence.

    The person initiating the procedure may be:

    • A social worker of a social welfare organisational unit,
    • A police officer,
    • A soldier of the Military Police,
    • A social worker of a specialist support centre for people experiencing domestic violence,
    • A family assistant,
    • A teacher,
    • A person performing a medical profession,
    • A representative of the municipal commission for solving alcohol problems,
    • A pedagogue, psychologist or therapist.

    The above-mentioned persons should initiate the procedure when, during their official or professional activities, they suspect that violence may be occurring in the family, or when they receive a report from a family member or a witness to such an event.

    The person initiating the procedure, in addition to filling in the form, is also obliged to take all intervention measures aimed at ensuring the safety of the victim of domestic violence, in particular – preventing a threat to their life or health, providing them with first aid or meeting their basic needs. If there is a suspicion of domestic violence against a minor, the activities within the procedure are carried out in the presence of a parent, legal or actual guardian, unless these persons are the suspects – then the activities are carried out in the presence of an adult closest person or another adult person indicated by the minor. After completing the „Blue Card – A” form, the person experiencing domestic violence is given the „Blue Card – B” form, and if the victim of violence is a minor – the said form is given to their legal guardian (provided that the guardian is not the perpetrator of domestic violence). The „Blue Card – B” form is a document containing information for people experiencing domestic violence on entities and organizations providing assistance, as well as a list of facilities providing support to victims and helplines.

    The completed „Blue Card – A” form is immediately forwarded to the interdisciplinary team and the diagnostic and assistance group, which take further steps within the procedure.

  • Wszczęcie procedury „Niebieskie karty”

    Procedura „Niebieskie Karty” została wprowadzona w Polsce w 1998 roku w celu wsparcia osób doświadczających przemocy w rodzicie i obejmuje szereg czynności podejmowanych w związku z powzięciem uzasadnionego podejrzenia co do zaistnienia przemocy domowej. Szczegółowy przebieg procedury reguluje Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 września 2023 r. w sprawie procedury „Niebieskie Karty” oraz wzorów formularzy „Niebieska Karta” (Dz. U. poz. 1870).

    Momentem wszczęcia procedury jest chwila wypełnienia formularza „Niebieska Karta – A”. W formularzu wymienia się zarówno osoby doznające przemocy domowej, jak i te przemoc stosujące. Opisuje się ponadto formy przemocy domowej, historię dotychczasowych procedur „Niebieskie karty” stosowanych wobec tych samych osób oraz informacje o świadkach przemocy.

    Osobą wszczynającą procedurę może być:

    • Pracownik socjalny jednostki organizacyjnej pomocy społecznej,
    • Funkcjonariusz Policji,
    • Żołnierz Żandarmerii Wojskowej,
    • Pracownik socjalnego specjalistycznego ośrodka wsparcia dla osób doznających przemocy domowej,
    • Asystent rodziny,
    • Nauczyciel,
    • Osoba wykonująca zawód medyczny,
    • Przedstawiciel gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych,
    • Pedagog, psycholog lub terapeuta.

    Wymienione wyżej osoby powinny uruchomić procedurę, gdy w trakcie swoich działań służbowych lub zawodowych powezmą podejrzenie, że w rodzinie może dochodzić do przemocy, lub gdy otrzymają zgłoszenie od członka rodziny albo świadka takiego zdarzenia.

    Osoba wszczynająca procedurę, oprócz wypełnienia formularza, ma ponadto obowiązek podjąć wszelkie działania interwencyjne, których celem jest zapewnienie bezpieczeństwa ofierze przemocy domowej, w szczególności – zapobieżenie zagrożeniu jej życia lub zdrowia, udzielenie jej pierwszej pomocy czy zaspokojenie podstawowych potrzeb.

    Jeżeli istnieje podejrzenie stosowania przemocy domowej wobec małoletniego, działania w ramach procedury przeprowadza się w obecności rodzica, opiekuna prawnego lub faktycznego, chyba że podejrzanymi są właśnie te osoby – wówczas działania przeprowadza się w obecności pełnoletniej osoby najbliższej lub innej pełnoletniej osoby wskazanej przez małoletniego.

    Po wypełnieniu formularza „Niebieska Karta – A” osobie doznającej przemocy domowej przekazuje się formularz „Niebieska Karta – B”, zaś gdy ofiarą przemocy jest małoletni – wspomniany formularz przekazuje się jego opiekunowi prawnemu (pod warunkiem, że opiekun nie jest sprawcą przemocy domowej). Formularz „Niebieska Karta – B” jest dokumentem zawierającym informację dla osób doznających przemocy domowej dotyczącą podmiotów i organizacji świadczących pomoc, a także wykazu placówek udzielających wsparcia pokrzywdzonym i telefonów zaufania.

    Wypełniony formularz „Niebieska Karta – A” niezwłocznie przekazuje się zespołowi interdyscyplinarnemu oraz grupie diagnostyczno-pomocowej, które podejmują dalsze kroki w ramach procedury.